Josif Pančić je rođen 5.04.1814. godine u selu Ugrine kod Vinodolskog. Osnovnu školu završio je u Gospiću, gimnaziju u Rijeci, a Filozofski fakultet u Zagrebu. Medicinski fakultet završava 1842. godine u Pešti doktorskom disertacijom sa temom iz botanike.
U toku školovanja pokazao je veliko interesovanje za prirodne nauke. Na njegovo opredeljenje u tom pravcu naročito je uticalo vreme provedeno na studijama medicine. Tada uspeva da sakupi i obradi veoma bogatu zbirku biljaka, što mu kasnije služi za dalje proširivanje znanja.
Prve tri godine lekarske prakse provodi u Budimu i severnom Banatu, a zatim 1845. godine odlazi u Beč i tu doživljava sudbonosni susret sa Vukom Karadžićem. Uočivši u njemu izvanrednog stručnjaka prirodnjaka i rodoljuba Vuk ga nagovara da ode u Srbiju.
Po dolasku u Srbiju 1846. godine radio je kao lekar u Jagodini i Kragujevcu. Uz rad nalazio je vremena da pravi šire ekskurzije radi prikupljanja i obrade flore i faune tog kraja. Godine 1853. postao je profesor u Liceju, prvoj višoj školi u Srbiji. Od 1866. do 1872. godine bio je rektor Velike škole u Beogradu. Tu je sve do 1884. godine predavao botaniku, mineralogiju, zoologiju i agronomiju. Godine 1887. izabran je za prvog predsednika Srpske kraljevske akademije, današnje SANU i na toj funkciji ostaje do smrti.
Enciklopedijski obrazovan, sa izvanrednim poznavanjem prirodnih nauka, služeći se odlično znanjem šest stranih jezika, Pančić je svu svoju energiju i znanje upotrebio za otkrivanje prirodnih bogatstava različitih krajeva naše zemlje i ostalih zemalja Balkanskog poluostrva. Posebno su zanimljiva njegova mnogobrojna studijska putovanja po Srbiji, Crnoj Gori i Balkanskom poluostrvu. Godine 1856. Pančić sa pet studenata organizuje prvo veliko putovanje koje je trajalo 49 dana od Beograda kroz zapadne krajeve Srbije do Kopaonika.
Na ovim putovanjima Pančić je svojim studentima usadio klicu istraživačke strasti i ljubavi prema prirodi i na taj način postao začetnik organizovanog planinarstva u Srbiji. Studenti su kasnije širili njegove ideje organizujući ekskurzije u prirodi, okupljajući oko sebe mlade i izgrađujući njihov pozitivan stav i ljubav prema prirodi da bi u Beogradu 1901. godine osnovali Srpsko planinarsko društvo.
Botaničar svetskog glasa dao je detaljan opis i mesto nalazišta za oko 2500 vrsta biljaka u Srbiji, od čega je 12 vrsta do tada bilo potpuno nepoznato. Na Tari je otkrio novu vrstu omorike koja je po njemu nazvana Pančićeva omorika. Osnovao je i uredio prvu Botaničku baštu u Srbiji.
Pančić je umro 25.02.1888. godine sa željom da bude sahranjen, kako je govorio, na planini lepotici Kopaoniku, što tada nije ispunjeno. Planinari Srbije su 1951. godine izgradili mauzolej na najvišem vrhu Kopaonika i prenevši njegove posmrtne ostatke u mauzolej ispunili ovu poslednju želju velikana naše nauke, ljubitelja prirode i planina i prvog srpskog planinara.
Tokom bombardovanja 1999. godine mauzolej je oštećen i nije dostupan javnosti.
